ჩემთვის დაგებული მახე

მე ერთს მომელოდა მარად,

ზეცა მეძახოდა: მნახე!

მიწა არ მიშვებდა: არა!

თოკზე ზამბახივით ვთრთოდი,

გული გუგუნებდა ზარად,

ბრბო რომ მეძახოდა: მოდი!

ერი არ მიშვებდა: არა!

იყო მომხიბლავი ტაში,

მწვავდა მშვენიერი ლედი,

მაინც შენს ტაძარში დავრჩი

და შენს სიყვარულზე ვწერდი.

შენ ერთს არ შეგეძლო გეთქვა

ჩემთვის საყვედური მრუმედ,

შენთან მოვდიოდი, შენთან

და შენ გშორდებოდი თურმე.