გული მწყდება, 

 გული მწყდება ყველაფერზე, 

 რასაც უკვე მტვერი ფარავს დავიწყების... 

 და ვიხსენებ, 

 და ვიხსენებ მერამდენედ, 

 წამებს, წუთებს, 

 იმ პირველი გარინდების...

 წამებს, წუთებს, 

 იმ პირველი სულისშეკვრის, 

 და ნაპერწკლებს 

 გადმოცვენილს თვალებიდან, 

 როცა ასე ემთხვეოდა 

 სურვილები, 

 როცა თავბრუ გვეხვეოდა 

 ალერსისგან...

 ნაკადულებს 

 ქაღალდების ნავებივით, 

 ყველა ჩვენი ოცნებანი 

 მიჰყვებიან, 

 არაფერი მყვარებია 

 ქალებივით, 

 მაგრამ მაინც 

 ის წუთები მირჩევია...

 ის წუთები, 

 მოდგაფუნე ნაკადული, 

 პირველ კოცნით, 

 პირველ ღამით აღტაცება, 

 სურნელება აფეთქებულ 

 გაზაფხულის, 

 გულისცემის 

 ერთმანეთზე გადაცემა...

 იყო რაღაც, 

 იყო რაღაც სიმბოლური, 

 რბილი მიწა, 

 ლორთქო, გრილი ბალახები, 

 ტყის ჩურჩული, 

 ჩუმი, მშვიდი, მინორული, 

 და მაღლიდან მობრდღვიალე ვარსკვლავები...