ერთი... ორი... სამი... იცი? დღეს ობაა, ჰო ღმერთმანი

და მსურს გიძღვნა სამახსოვროდ, უცნაური ხელთათმანი.

იცი, მე ეს ხელთათმანი შეგიკერე სხვანაირად!

ის არა ჰგავს ჩვეულებრივს, ის არა ჰგავს და აი რად:

გუშინ სიზმრად ტყის ფერიამ საიდუმლოდ ჩამჩურჩულა,

რომ ერთ მთაზე ნისლი ძევსო ჩემსავითო ნაზ-ფუნჩულა

მყის ჭოგრიტი მოვიმარჯვე, შიგ გავხედე ჩემებურად

და ვნახე, რომ მართლაც ის მთა ნისლის კალთებს დაებურათ.

დავიბარე ცისარტყელა, ყვავილთ რაზმი შემოვკრიბე

და მთის თხემით თვით ტერფამდე ჩამოვქსოვე ცელქი კიბე.

მე ის ნისლი დაზილფული, დაფენილი მთიდან მთაზე

მზის მაკრატლით გამოვჭერი ხელთათმანის ყაიდაზე.

მთვარეს ძაფი გამოვართვი, საოცნებო, მრავალფერი,

წყაროს ნემსი დავესესხე მზის ვარაყით დანაფერი,

შადრევანის წამწამიდან დავისხურე ვარდის წვენი

და შევკრიბე, როგორც იყო, ხელთათმანი მოსაძღვენი...

მაგრამ ღილი! ღილი! ღილი! ვერსად ვნახე, ვერსად ვპოვე.

სად არ ვიყავ, სად არ ვიყავ ... მთლად სამყარო გადავლახე,

მოვიარე თითქმის ყველგან, მოვიარე თვით ზღვის ფსკერი,

და რომ ღილი ყოფილიყო შესაფერად დანაკერი-

თვით ზღვაშიც კი ვეღარ ვპოვე, თვით ზღვაშიც კი ვეღარ ვნახე,

და დავიწყე ისევ ცრემლვა და დავიწყე სიცახცახე.

ვლუღლუღებდი: ნუთუ შრომამ ჩაიაროს უნდა ტყვილად?

მაგრამ უცებ თვალებიდან ჩამომემტვრა ცრემლი წყვილად.

ჩამომემტვრა ხელთათმანზე, დათამაშდა, დაირბინა,

და შეება ცრემლი ღილად.... და მონახა ცრემლმა ბინა.

დღეს ობაა! არა გჯერა?? დღეს ობაა, ჰო ღმერთმანი