მართლა მეძახდი, თუ უცებ დაგცდა

ჩემი სახელი, ქარო?

შენ ჯერ ბავშვი ხარ

და მეშინია.

არ შემიყვარო, ქარო.

მე მეშინია, არ მოიხიბლო

ამ დამსხვრეული ფრთებით,

ამ აწეწილი ჩემი ცხოვრებით,

ღელვით, წუხილით, გზნებით...

წადი, იქროლე,

ძლიერ ბევრია,

ვინც ჩემზე უკეთ გალობს,-

რა ვიცი, გზა ხომ არ აგერია,

ო, აქ რა გინდა ქარო?!

სხვაგან ძლიერი შუქიც უნთიათ,

სახლიც დიდი აქვთ, ხაროც...

ცხოვრება მათთვის 

საპნის ბუშტია,

შენ თუ დაჰბერავ, ქარო.

მე კი უხედნელ, ველურ რაშებით

ვღელავ, ვინთები, ვჩქარობ,-

სულ სხვა ქარიშხალს ვეთამაშები,

არ შემიყვარო, ქარო!