მწუხარება ნაკეცი გაზაფხულზე დაგეძებს,

 შენს უმანკო ბაგეზე დაბინავდნენ ლოცვები.

 საოცრების ლანდები შენს წინ გლოვას ანთებენ,

 როგორც ბრილიანტები საიდუმლო ოცნებით.

 შუაღამის ვედრება სამრეკლოსთან ბერდება,

 მოგონება ფითრდება სინანულის ფარდებში.

 სურნელება ვილლასი დაეცემა სილაზე,

 როგორც ლურჯი სინაზე, დაიკივლებს ვარდებში.

 აკანკალდა არმაზი, უნაზესი გამმაზე,

 მოსვენებას არ მაძლევს კვირეების გუგუნი.

 ძლივს გადურჩი ამ აპრილს, ვერ ვასრულებ დანაპირს,

 ჩვენს ცხოვრებას თანაბარს შთანთქავს ღამე უკუნი.

 განშორების წამებში ჩაქრებიან სანთლები,

 დაო, მომელანდები ვით კუბოში მწოლარე.

 სასაფლაოს ლოდებთან ჩამოცვივდნენ ფოთლები,

 მზეო, არ გელოდები მე, ფარულად მთრთოლარე.

 როცა ქარი იწყება, გადვიქცევი ფიქრებად,

 ალბათ ბევრი იქნება იმედები ქარვაში.

 მესმის ხმა როიალის, ვით ფოთლების შრიალი,

 მიყვარს მე ხეტიალი შეშლილივით ქალაქში.

მწუხარება ნაკეცი გაზაფხულზე დაგეძებს,

 შენს უმანკო ბაგეზე დაბინავდნენ ლოცვები.