ჭავლის ბადეში მზე ფართხალებდა,

 ჭავლი ღვიოდა, როგორც ღადარი...

 ქალი ფარულად მითვალთვალებდა

 და მის თვალებში იდგა ავდარი.

 წარბებშეკრული, ტუჩამრეზილი,

 ქალი დაეთრო მდინარის ალერსს,- 

 იწვა სილაზე სველი თევზივით

 და მზეზე ვნებით ნაბავდა თვალებს.

 მისი თვალების ლურჯ სიმუქეში

 არ ჩამქრალიყო ჯერაც ანცობა:

 ორი რიყის ქვა ეწყო უბეში,

 რომ ჩაექოლა ჩემი კაცობა!

 მზეს აეფიცხა ქალის სხეული,

 ქალი იყო თუ ალის ხვეული, - 

 ელვის სისწრაფით მომედო ტანზე,

 წყალში ვიდექი, მწყუროდა წყალი...

 და იყო ასე: მზე  -  მაღლა ცაზე

 და მის ქვეშ, დაბლა  -  შიშველი ქალი!..

 და თუმცა გრძნობდა, ძალ-ღონეს ჰკარგავს,

 ქალს მაინც მზესთან ჰქონდა ცილობა,

 და გლეჯდა მკერდზე მოდებულ ლაგამს

 ჯიუტი ტანის ატეხილობა!