ყვავილთ სული მოგიპარავს,

ზღვისგან - გულის მღელვარება,

ნიავისგან - სიხალისე,

ციდან - თვალთა ელვარება,

თოვლისათვის - ეგ სითეთრე,

ყვავილისგან - მორცხვი ვნება,

არწივისგან - სიამაყე

ალვის ხისგან კი მშვენება.

და ვინც ისე მიეცემა

ცივ სამარეს დადუმებულს,

რომ ვერასდროს ვერ გამოთქვამს

ფიქრებს გულში დაგუბებულს,

ვინც ვერასდროს ცხოვრებაში

შენს ალერსს ვერ ეღირსება,

ვერ გაიგებს - რაა ყოფნა,

ვერ გაიგებს - რაა შვება.