მთლად სამყარო რო მოგიძღვნან,

გაგიშენონ ედემი,

ჩემ ნატკივარ გულის გარდა,

ვერსად ვერ დაეტევი.

ციდან რომ რეკს, შენი ხმაა -

უცხოდ ფერნაცვალები,

ოკეანის ფსკერზე ღრმაა -

მარტო შენი თვალები.

ამერია გზა და კვალი,

აბურდული ხლართებად,

ვინ გაიგოს, რა ცეცხლი მწვავს,

ანდა რა მემართება.

ვაღამებ და ვერ ვათენებ,

ვის დავრჩი და რაღა ვარ?!

შუბლზე მაწერია ხვედრი -

გავქრე შენს უნახავად.

არ გხატავ, არც გასახელებ,

სხვა წამიღებს დინება;

ჩემ სიკვდილში რომ ერიე,

არვის ეცოდინება.