ისევ შენზე ოცნებებმა მიხმო

და მომინდა ხეტიალი ქართან,

ცხრა ფიქრის და ცხრა ოცნების მიღმა

აშრიალდა შენი კაბის კალთა...

ღამით რა ვქნა, ოცნებების მეტი,

მაგ ღიმილის გახსენების გარდა;

დავეცემი, როგორც წვიმის წვეთი

მოგონების საჩრდილობლის კართან.

უძილობის თეთრ თოლიებს მისევს

გახსენება მაგ ანთებულ თვალთა

და ფიქრებში გათენდება ისე,

როგორც უცებ ჩამომწყდარი ფარდა.