არც ერთი სიტყვა არ დამცდენია 

 მხოლოდ იმისთვის, რომ ლექსი მეთქვა, - 

 როცა პწკარები პწკარებს სდევნიან, 

 საკუთარ გულის მაშინებს ფეთქვა.

 მაინც თუ ვერ ვთქვი, რასაც ვესწრაფი, 

 მე ამ ცოდვაში ბრალი არ მიდევს, 

 ვარ იდუმალი მხოლოდ მიზრაფი 

 და გული იკვლევს ლექსის ამინდებს.

 გაგიგონიათ, ჩემო კარგებო, 

 რომ სიყვარული ძალით არ მოვა, 

 სიტყვა სიტყვასაც არ მიუდგება, 

 თუ ის სიმღერამ არ ამოსწოვა.

 სანამ წარმოსთქვამ, ლექსი შენია, 

 იტყვი, სხვა უცხო მას დაიტაცებს, 

 და თუ ვაჟკაცის ხელი სჩენია, 

 მაშინ სხვის ხელშიც ის ივაჟკაცებს.

 ლექსი ლექსია, მაგრამ იმატებს, 

 თუ სიყვარულის ბოლმა გამურა, 

 თვითონ ვერ იცნობ შენ ბაიათებს, 

 დაუტაცია ხალხს სალამურად.

 მე მეჩვენება, რომ ლექსის ძაფი 

 უძილო ღამეს ხელში ეკავა; 

 მოსკდება წვიმა თქეშით და ქაფით 

 და მოვარდება ლექსი წელკავად.

 გადაიარა და გადათელა, 

 როგორ კალია გათელავს ყანას, 

 მერე დაენთო თაფლის სანთელად, 

 რომ გაანათოს მთელი ქვეყანა...