ოქტომბერში თუ ჩვენს მხარეს გაგივლია,

შეამჩნევდი მიმობნეულს მინდორ-ველად:

პაწაწინა, მარჯნისფერი ყვავილია,

იმერეთში ეძახიან "საპოვნელას".

შევხედე და მიმიზიდა იმთავითვე

თურმე ყველა სასოებით ანდობს იმედს,

ბედს დაეძებს თუ დანაკარგს - რამე ნივთებს,

ევედრება: "საპოვნელა, მაპოვნინე!"

მეც სათუთად მივიბნიე იგი მკერდზე,

ჩემს გულშიაც მივუჩინე მყუდრო ბინა,

ვენაცვალე, სხვა საუნჯეს აღარ ვეძებ, 

რადგან, ჩემო, შენი გული მაპოვნინა.