ყავარჯენი დამეძებს, ვემალები ყავარჯენს,

როგორც უზენაესის განჩინება-განაჩენს.

იდუმალი მაფრთხილებს: საჭიროა, საჭირო,

მემუქრება ათასი კიბე უმოაჯირო.

მახსენდება ნაცნობი კიბე მოაჯირითა,

სადაც ერთხელ მაჯამა გალამ მოაჯირითა.

დიდი წონასწორობის ზონას გამოვესალმე,

ჩამორჩენილ ფეხოსანს მაიმედებს მესამე

ფეხი, თანაც მოყვასთა რჩევას უნდა მივდიო:

ორთავ ფეხს და ერთადერთ კისერს გაუფრთხილდიო.

ვცდილობ, მაგრამ ვაითუ მაინც წავიბარბაცე

ან ყინულის სარკეზე, ანდა თოვლის ბამბაზე...

ვფიქრობ, ვფიქრობ, საფიქრალს ვინ იფიქრებს ჩემოდენს,

მანამ უნდა წამოვდგე, ვიდრე დავეცემოდე.

რაც არ უნდა ავჩქარდე, დამასწრებენ ზანტები,

რამდენიმე ნაბიჯით ყველგან დავგვიანდები.

რაკი ვერ გავერიდე დაღმართებს და დამრეცებს,

უსათუოდ მიპოვნის ის, რომელიც დამეძებს.

და მე, რათა დავაცხრო ავ ენათა ქავილი,

რუსთაველზე აკაკის ყავარჯენით გავივლი.