ბრძოლაც, ალერსიც ჯიქურ გვიყვარდა,

ძველი კოლხეთის ვართ რაინდები,

მარჯვენა ძუძუ გადაგვიგვარდა

მშვილდისგან ძალა გვადგა იმდენი.

იყო მარულა ჩვენი ღრეობა,

გამოქვაბული - თავშესაფარი

კლდეებს შადრევნად შეეფრქვეოდა

ქალის თმები და რაშის ფაფარი.

დაირხეოდა კაი ქალობად

ნადირს ცხენდაცხენ ვინცა ტყორცნიდა

გვესხდნენ ასულნი შთამომავლობად

ჯიქის ტყავებზე ჯიხვის ხორცითა.

არ ღირსებია ადამის ძისგან

არვის - ჩვენგანი მონად დაებას,

ჰიმნით მზისადმი ვხვდებოდით ცისკარს

ცივი კივილით - შემოღამებას.

ქმარს სანაშენოდ ერთს ვიკადრებდით,

და სიძვის ძღაბებს თვალმოხატულებს

საძრახ საქმეზე თუ მივასწრებდით,

ვტოვებდით კისერგამოღადრულებს.

გვესხა სიფიცხე დედაკაცური,

შეგვატყდებოდა სატაცურივით

ჩვენსკენ სალიზღოდ წრეგადასული

მხდალი ცვედნები და კაცუნები.

ხოლო ვაჟკაცი სენშეპყრობილი

გზაზე თუ იყო გადაქცეული,

თავს ევლებოდა დედობილივით

ამორძალების ათასეული.

უმკურნალებდნენ ნაზი გულებით,

მიაცილებდნენ სამშვიდობომდე,

რაწამს ჯანსაღად დაიგულებდნენ,

კვლავ დასცხებდნენ და მაინც ომობდნენ.

მოწეულ ხორბლის ფერად ელავდა

მთებში ჯანსაღი რაზმის თარეში...

მერე გვაბაძავდა ძველი ელადა

სიმკვირცხლესა და სისადავეში.

მამაკაცთ მოდგმას ვცელავდით უბრად

მარადის მტრები ვყავდით საშიშნი,

წესად მოგვდევდა: გაჩენის უმალ

ჩვენივე ხელით ვსპობდით ვაჟიშვილთ.

რატომ? ალი თუ გულს შეეპარა

დაანაკვერჩხლებს ღველფით ათასად,

რატომ? სიყვარულს კერის, შვილების

გადაეგები ზედ ფიანდაზად...

ერთხელაც მოხდა: ყრმას მივაგენით,

რისხვით ავზიდეთ უფსკრულთა ზედა...

გულზე მოგვეკრო ჩვილის ბაგენი

შემოგვფოფინა უმწეო "დე-და!"

ზღვა სიყვარული დაუხარჯველი

ვაჟისწილ ჩვენში რაც კი ეგუბა

მოსკდა!.. ამართა ყველამ მარჯვენა

უცხო ბიჭუნა არ დაგვეღუპა...

გაუხედნავნი, ქედმოუხრელნი,

გავხდით მონები საკუთარ ძეთა

ქედზე იმდენჯერ გატკბა უღელი

რამდენმა ბავშვმაც შეგვძახა: დედა.

არა თქვა, მოდგმა ჩვენი დაკნინდა

ჩვენი ხსენებაც გადაივიწყე,

უმანკოებას ქალთა აკვნიდან

ჩვენი უბიწო მოსდევს სიფიცხე.

ღაზლის მორგვივით დრომ დაგვარღვია,

კი არ მოგვტეხა მკლავმოქანცულნი,

ნატიფ მაჯასთან ჩვენი ძარღვია

ცეცხლს რომ შეგაფრქვევს ვინმე ქალწული.

დაითითოვეს ჩვენი ისრები,

იტყვი, - ასეთი რა წამეკიდა! - 

ჩუმად შიგ გულში დაგიმიზნებენ

ჩამოფოცხილი წამწამებიდან.

არ დაგვიზოგავს საშვილიშვილოდ

არც მოკრძალება, არც მოძალება - 

დასჭირდეს? სუსტიც უცბად იშიშვლებს

და გაიელვებს ამორძალებად!