დევთა დედამ საფქვავის ქვა ატრიალა

დასაქოლად არ დაგვინდო აღარცერთი,

ზედ გუდრუხთან გადმოვარდა ჩახრიალა, -

ღამით ღვართქაფს გაღმა ვეღარ გავაღწევდით.

ვიღაც ქალმა შეგვიფარა მადლიანმა, -

გამოვუსხლტით მოგრუხუნე ღამის წყვდიადს -

სოფლიანად და მასპინძლის სახლიანად

შიგ პირმოკრულ ხურჯინში რომ მოგვაქცია.

დილით ლაჟვარდს აღარ ჰქონდა დასასრული,

ზეცა იყო მოწმენდილი კალოსავით,

მხოლოდ ცრემლით, ვაჟას ცრემლით დაცვარული

ენთო იფნი და ლაშარის სალოცავი.

* * * * * * * 

ჩარგლის კართან ფოთლებია დაჟანგული

შენ გგონია, ეს მჟავე წყალს უწვეთია?

ძირნაყარი ფოთლებიც კი იჟანგება

ხმლისპირები ზედ იმდენი უწმენდიათ.

* * * * * * * 

ღია სახლში ცივზე ცივი ბუხარია,

გაყინულა შებოლილი კერა...

ეს სიჩუმე სტუმარს უფრო უხარია, -

უკეთ ისმის ვაჟას გულის ძგერა.