საიდანა გვაქვს ჩემებური ჩუმი ღიმილი,

ნათელი თვალი, როცა არჩევ ფერთა მარულას, -

თანდათან მჯერა - ეგ ღიმი და ეგ მზერა თბილი

ბავშვობიდანვე თანშეზრდილი მდევდა მალულად.

თითქოს გიპოვნე მე შორეულ ღამისთევაში,

შენს ხსოვნას მხოლოდ აჩრდილივით აჩევნა ღამე,

ხომ გახსოვს, ტოლებს სანახევროდ გვაჩუქეს ვაშლი,

რიგ-რიგად ვკბეჩდით მეგობრები - ხან შენ და ხან მე.

გახსოვს, მცხეთაში შავთვალა ხბოს წყნარად ვუსხედით,

სანამ ნახირი დაიძროდა წიწამურიდან, -

ბავშვის ხელებში რომ უთრთოდა მორჩილი ქედი,

ჩვენთან მოჩვეულს ალერსით და მლაშე პურითა.

ერთხელ შევშინდით, სადღაც ახლოს ჩავარდა მეხი,

გაჰკაწრა ბინდი და ჭალებში ყრუდ გაირიყა;

ერთად გავრბოდით, შენ სიპი ქვით იტკინე ფეხი, -

შენ ჩემზე უფრო სათუთი იყავ...

მცხეთის ცამ იცის: მუქი ლურჯი გაირევს ვარდსა,

მერე არაგვში ჩამხობილი მის ფსკერზე იწვის, -

გულიც ასეა - სადარდელი არ ხვდება არსად,

მაინც დუღს, რადგან არ ასვენებს გამოთქმის ხიწვი.

მაშ ნათელ თვალთა წამწამები ისევ გახსენი

და ყალმის მოსმით გამოხატე ფერთა მარულა! -

მჯერა, შუქივით უნებური ღიმილი შენი

ბავშვობიდანვე თანშეზრდილი მდევდა მალულად.