...მეორე დღეს კი

ატაცებული,

კვლავ ანთებული ხარ ძველებურად;

ო, როგორ ელავს და გავსებული,

დღე როგორ ფეთქავს გაგრძელებულად.

როგორ დუღს მიწა -

დედა უკვდავი,

ფრთა როგორ უკრთის

ნიავს, უვნებელს;

ო, როგორ აპნევს მზე დამბუგავი

სურნელს და ფერებს დაუსრულებელს.

და შენც განაგრძობ,

და შენც განაგრძობ,

და ყველა შიში -

ნაცრის ფიფქია...

და შენ წინა დღეს,

და შენ არასდროს

სიბერის ჭირზე არც გიფიქრია.