ჩემი სახლის წინ წყნეთის ტრასაა,

ღამით მოისმის ლანძღვა-გინება

და მანქანების დიდი მასაა,

რაც გზატკეცილზე მოედინება.

ზოგი ნელები, ზოგიც სწრაფები,

მათი ნაბოლქვით რომ წუხს აირი

ავტობუსები ძველი რაფები

და ესკორტები ნაირნაირი.

ტრასა კი არა სასაკლაოა,

უცქერ ზევიდან დარდით ივსები,

მდინარის გაღმაც სასაფლაოა

და წამოზრდილი კიპარისები.

ის, რაც შორს მოჩანს უკვე პლატოა

დღემდე ასფალტებდაუგებარი

და ჩემ სახლის წინ ასე რატოა

არის სრულიად გაუგებარი.