იქნებ მტვკართან დასცდა ფეხი, ვინ იცის,

როცა მთვარე ქართლის მთა-ველს ქარგავდა,

რა ჯანდაბამ დააძინა თბილისი,

არ იცოდა, რა დიდებას ჰკარგავდა.

თუ მთაწმინდამ დაიშურა ნიავი,

ვერ უკოცნა შუბლი დასადაფნავი,

რა ყოფილა ბედი ოხერტიალი -

არ აღირსა სამშობლოში საფლავი!

იქნებ ღამით ქართლის მთებიც კვნესოდენ,

როცა თვალი გასაქცევად ეჭირა,

რად უყვარდა საქართველო ესოდენ -

გოჯ მიწაშიც ქართველს არ შეეცილა...

... და მამულის შეკრთა მიწა - მტკივანი,

მისი ხვედრი მწარე სევდად დარჩა ერს,

საქართველო და მთაწმინდის ნიავი -

დღესაც ეძებს კვალდაკარგულ მაჩაბელს...