მუქ, მეწამულ სიწითლეს

მზე გარს აკრავს ატამს;

ბროწეულსაც, თავდახრილს,

იგივე მზე ხატავს.

დასრიალებს ლაჟვარდში,

თვალს წამით არ ხუჭავს;

აყრის ხოხობს, ფარშევანგს -

ოქროს, ბღუჯა-ბღუჯად.

ფხა როგორ დააცვთება,

ამხელა ცას შეფხვნილს...

ყვითლად ფერავს ზურგს, ფერდებს -

ლომისა და ვეფხვის.

ბრჯღალებს ლესავს ბორჯღალი,

მზის გულს მზესვე ვადრი;

სთველს ადნება ყველაზე

მეტად, მისი მადლი.