გატოკებაც კი მიჭირს, ჯავრმა ამისამ გამთოკა -

იმხელა გზაზე სული, როგორ გავუშვა მარტოკა?

საკითხავია ისიც, ტბავ ლისისა და კუმისო,

პირმოკუმული, ლურჯი, საითღა გავწევ უმისოდ?

დატრიალებულს, ცაში, რამდენს გაუსხლტეს ქარიშხალს,

დაფეთებული, ვაჰთუ, ფერფლმა დამარხოს მთვარისამ.

აღარც ხმა, აღარც ფერი... როგორღა ვიყო თანახმა,

ვერასდროს შევძლო ყოვლის მოსმენა და ვერც დანახვა?

მაცნევ ავდრის და დარის, ხან - ყინვავ, ხანაც - ღადარო,

გადარეულო სულო, ვისა და რას შეგადარო?