მორჩილებს ყველა წუთი და წამი,

გაფოფრილია წვიმად, ქარებად...

არ გახლავთ ძნელი შემჩნევა ამის -

დრო გარბის, თანაც, არ ეჩქარება.

ცას წვდება უხილავის მაგია,

არვინ მეგულვის უფრო მდიდარი,

ირგვლივ რაც დგას და რაც ალაგია -

კენჭიც, სასახლეც, სულ მისით არი.

წინ რაც დახვდება, აბრტყელებს, თქერავს,

ვერ-რა შებორკავს რკინისმკერდიანს;

ყოველთა გულის განაგებს ძგერას,

სამადაც დაყოფილი, ერთია.

ვერ ეკარება შური და ზაკვა,

არ დაელევა გადასაჯეკი;

ძეხორციელი ვერ იგებს გზა-კვალს,

სად მიმოფანტავს თავის დაჩეკილს.