დაიგვიანეს, ჯერ არსად სჩანან!

მაგრამ სალამურს თუ მოჰკრა ყური,

ანდამატურის ძალით გამოსწევს

აქეთკენ მის გულს ხმა უცნაური.

ვინ ქვაბულაძე და ვინ მეცხვარე?!

იქ, ბარში, ყველა ჩემი ტოლები

მტრებში ვეფხვივით დანავარდობენ

და მე კი ცხვარში აქ ვიმალები!..

ისინი მტრის სისხლს ჰღვრიან უწყალოდ,

ზიზღით ევსებათ მრისხანე გული,

მე კი ქალივით აქ ცრემლებს ვაფრქვევ

და სიყვარულით მიძგერს გლახ-გული!..

მერე როგორ დროს? მაშინ, როდესაც

სხვა უდიდესი წინ გვიძევს ვალი! 

მაგრამ ეს მოხდა ჩემს უნებურად,

გულთამხილავო და არ მაქვს ბრალი!..

კიდევ არ სჩანან... ეგებ წავიდნენ,

გაიარეს და ვერ მოვკარ თვალი?

აჰ, ღმერთო ჩემო! ჯერ იმისოდაც

დაბნეული მაქვს მე გზა და კვალი!