ვზივარ, საკანში ბინდი შემოვა,

და ისევ ციხის ქსელში გავები.

ახლა თბილისი გრძნობს უჩემობას,

და ჩემს ტყვეობას გრძნობს ვარსკვლავები.

უფრო გარეთ ვარ, უფრო ქარია,

ფიქრი ზღვასავით ნელა ირხევა.

და თითქოს მთვარეც პატიმარია,

და თითქოს ზეცა მისთვის ციხეა.

და ემსგავსება მთვარე დედოფალს,

და ახლა ცაზე ღრუბელთ ცხრილია,

მგონია, მთვარეც უიმედოა,

მგონია, მთვარეც დაჭერილია.

ვზივარ, საკანში ბინდი შემოვა,

და ისევ ციხის ქსელში გავები.

ახლა თბილისი გრძნობს უჩემობას,

და ჩემს ტყვეობას გრძნობს ვარსკვლავები.