სულში დაეგზნო ცისფერი ალი,

წარმხოცა ხსოვნა მშობელი მხარის,

ვარ სიყვარულით პირველად მთვრალი,

პირველად არ მსურს შფოთი და შარი.

ვგავდი ქარისგან განძარცვულ ვენახს,

გადაყოლილი სმას და ღრეობას,

მომწყინდა მუდამ ხვევნა და ლხენა,

სულ ლოთშფოთური ამაოება.

მე ოღონდ შენთვის მაყურებინა,

ვჭვრეტდე შენ თვალთა ოქროსფერ არილს

და როგორც ადრე არ გყვარებია,

ვერც ახლა შეძლო იცვალო მხარი.

რხევით ნარნარმა, ქცევით ჯავარმა,

თუ უწყი, შენთვის ვინმეს თუ უთქვამს,

რა სიყვარული ძალუძს ავარას,

გრძნობისგან როგორ ეკვრება სუნთქვა.

მე დავივიწყებ გზას ტავერნების

და ლექსის წერას გადავეჩვევი,

ოღონდ კი ვიგრძნო სურნელი თმების

და ხელის ფრთხილი შეხება შენი.

და ვივლი შენი გზითა და კვალით,

თუნდ უცხო და თუნდ მშობელი მხარით,

ვარ სიყვარულით პირველად მთვრალი,

პირველად არ მსურს შფოთი და შარი...