ვით ოქროს ფარჩი გადმოკიდული,

ბრწყინავდა შენი ქვეყნის ბუნება;

ჰხვდებოდნენ დიდი მთაწმინდელები

მთაწმინდის მთაზე შენს დაბრუნებას.

დაგხვდა ილია - ქართლის კლდეკაცი,

სამშობლოს აზრი შუბლნატყვიარი.

დაგხვდა აკაკი - ბერი ბულბული,

ვისი სიმღერის გული ტყვე არი…

ყელს შემოგეჭდო ვაჟა-ფშაველა,

ადგილის დედა გეგებებოდა…

და შენი ძვირფას ნეშტის წინაშე

შენი სამშობლო ფეხზე დგებოდა…

გარს შემოგერტყით ახალი მოდგმა,

შენი სიმღერის ცრემლნასხურები;

შენს ნაგუბარზე ვინც გამოვზრდილვართ,

ახალ ქართლის ბედს ვემსახურებით.

და ჩვენ გემთხვევით ფერფლს აჟღერებულს

და არა მტვერსა და მოჩვენებას, -

შენს დაბმულ ქროლვას, დაბორკილებულს,

და შენს დალურსმელ გამოჭენებას…

გულში ატეხილ ქარიშხლის ღელვამ

სიკვდილის წყვდიადს არ დაგანება;

გააფთრებული შენი მერანი

მსოფლიოს გზაზე მიექანება.

და ხალხი, შენი დამბადებელი,

ამონათებულ მზეს ეშურება;

არ დაიღლება გული ხალხისა,

თუ რაში ოფლით შეიწურება!