|
"...რა მკათათვეში მზე ლომზე შევალს", ვჭვრეტ წითელ ვაშლით მშვენიერ ევას. გავუწვდი ხელს და მივწვდები ნაყოფს - და მიწა იმ წამს დაიწყებს რწევას. მზე ლომზე შევალს", თავგაჩეხილი კვლავ გზისპირ ვწევარ - ეს თქვენ ხარ ისევ?! კითხულობს ვიღაც და მე ვპასუხობ: დიახ, ეს მე ვარ! მზე ლომზე შევალს", მოწურავს ბედი შხამიან მტევანს. ჩასაფრებული მოზიდავს ისარს და დამადევნებს სისინით მდევარს! და ჩხრეკა რამლის, გავყურებ მთვარეს ბეთანზე მთევარს... და შემამცივნებს ყივილი მამლის "...რა მკათათვეში მზე ლომზე შევალს"... უცოდველი, ქვას ვინ დასწვდება, ვინ, ვინ დამიწყებს ტალახში თრევას?! რა დასავლეთით სხივი დაწდება, "...რა მკათათვეში მზე ლომზე შევალს"... დაგიგებს ოდეს, არ ღირს საწუთრო გუნდრუკის კმევად! ჩავიკრავ მკერდში ეკლიან ტოტებს, "...რა მკათათვეში მზე ლომზე შევალს"... მზე ლომზე შევალს", ჩემს მარტოობას, ჩემს მორჩილ მხევალს, ავიყვან ზადენს, ავანთებ სანთელს, დავდგები ლოცვად და ცრემლთა თხევად! "...რა მკათათვეში მზე ლომზე შევალს"... |
|
პოეზიის გვერდი • • • |
