საქართველოს ხუჭუჭ ჭალებს

ბულბული ჰყავს მკვდარი;

მის დახუჭულ ლამაზ თვალებს

ამკობს ცრემლის ცვარი.

ობლობას გრძნობს ტურფა ჭალა,

გაჰქრა ლხენა, სტვენა;

ჰანგთა მეფე გარდიცვალა,

მოკვდა აღმაფრენა.

მოკვდა, ვეღარ შემოსძახებს

ხმა-ტკბილ ტიავ-ტიავს;

ჭალაც მისთვის შეჰვაგლახებს

და შველას სთხოვს ნიავს.

მორჩა, ვეღარ გააღვიძებს

საუკუნოდ მძინარს;

ვეღარავინ ვერ მოისმენს

ჰანგებს მოუწყინარს.

საქართველოს ხუჭუჭ ჭალებს

ბულბული ჰყავს მკვდარი;

მის დახუჭულ ლამაზ თვალებს

ამკობს ცრემლის ცვარი.