მობეზრებია უსახური სიცარიელე

ხვალის ლანდებში მორიალე შენეულ ჩარჩოს...

ბათუმის წვიმა, მღვრიე მავრივით,

გრძელი თითებით ხელში გიჭერს და ნელა გაღრჩობს.

მე კი, შენს მშველელს და მოკარნახეს,

სიტყვებს მისეტყვავს სიტყვაუტყვი შენი მუდარა;

სიტყვა, სიცოცხლის მაგიერი, სად მოინახოს,

სიცოცხლის გარდა სიკვდილს ჩვენგან არა უნდა რა.

მაყურებელი ცალკეა და გმირიც მარტოა,

დარბაზს მხოლოდ ის შეუძლია, ცრემლი გვაღვაროს...

მე შენ მიყვარხარ, და ამიტომაც,

მძულს ეს ფარსი და მძულს ეს სამყარო.

არ გვეღირსება ჩვენ აქ ბედი, სიკვდილის გარდა,

ბედმაც გვიმტრო და ხალხმაც გაგვყიდა...

უნდა გავიქცეთ (ატუზულა ჯალათი კართან),

ჩქარა, ო, ჩქარა,

შორს, შორს, ნანა, ამ ქალაქიდან!