მე მიყვარს შენი დაღლილი მზერა

და აწეული წარბი მრისხანე,

როცა შორიდან მალულად მზვერავ,

როცა თვალები ეკლებს ისხამენ.

მე მიყვარს, როცა სავსე გაქვს გული

ცრემლებით, ტუჩებს ადევს ურდული,

მარტოობისთვის ხარ განწირული,

ოცნებებისგან ხარ გაქურდული.

მე მიყვარს,

როცა მკითხავ ჩურჩულით:

ხომ შეეგუე სატანის ამბორს,

ბეღურასავით ხარ გაყუჩული

ტუჩებზე თითებს მაფარებ ამ დროს.

მე მომწონს,

კიდევ ბევრი რამ მომწონს,

რაც შენშია და შენში არსებობს,

ჯერ არ მომხდარა დამვიწყებოდე,

დრომ შენი თავი არ შემახსენოს.

და მე ვბერდები დროში, რომელიც

ამღვრეულია, ულმობლად მტანჯავს

დროში, რომელიც შენს სიყვარულში

ტკივილებად და სიკეთედ მხარჯავს.