ათასი თვალი უმზერდა პოეტს,

ათასი ყური უსმენდა, სჯიდა,

როგორ შეებმენ თითები სონეტს,

როგორ გარდმოხსნეს იესო ჯვრიდან.

შორეულ ჰანგებს ჩუქნიდა დარბაზს,

არწყულებდა და ათრობდა ბანგით,

ათიათას ქალს მთვარეზე ლამაზს,

ცისკენ სამგზავროდ შეეკრა ბარგი.

იჯდნენ კაცები, ნერვებზე შლიდათ,

რომ ვიღაც სიტყვით, ლამაზ რითმებით,

ეფერებოდა მათ ცოლებს მშვიდად,

ჰაეროვანი სიტყვის თითებით.

ცა ივსებოდა, ცარიელ სივრცეს,

მოულოდნელად იპყრობდნენ ფრთები,

ეს ის დრო იყო როცა არა სვამ,

როცა არა სვამ და მაინც თვრები.