ერთი მკერვალი ყოფილა ქურდი, ნაქსოვის ჭრაშია (მკერვლისგან დასაჯერია, მოსატანია ჭკვაშია); ხე ამოსვლოდა პირშია, ზე წამოვარდა უეცრათ, გულში ჩაეჭრა შიშია, ყველგან ეკიდა ნაჭრები, მისგან ნაპარი ნაჭრები, მისგანვე გამონაჭრების… "არ არის მეტი ღონეო, როდესაც პარვა შემატყო, მსწრაფლად ხე მომაგონეო…" მოიღო ოქროს ქსოვილი, სთხოვა ამ მკერავს გამოჭრა… (ადრევე ჰყავდა ცნობილი.) შვილი უმზერდა მამასა, პარვა რომ იწყო მკერვალმა, ხე მოაგონა ამასა. გაბრაზდა, როგორც მგელიო, მივარდა შვილსა საწყალსა, პირში ჰკრა მაკრატელიო… ხმა აღარ გაიკმინდაო, ან ამისთანა ნაქსოვი იმ ხეზედ სად ეკიდაო?!." ხელი რად გაუბრუნდაო." ანდაზად უთქვამთ: "კაი მთქმელს კაი გამგონი უნდაო." და "მადლი მატლად იქცაო…" არ იქნა, ავი ვერ მოვსპეთ, დამბადებელსა ვფიცავო!.. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • რაფიელ ერისთავის პოეზია |