ეს საუკუნე ფოლადის მკერდით

და მოელვარე რკინის თვალებით, -

ამბოხებათა ცეცხლის ტალკვესი,

მოფრინავს ჩვენსკენ წითელი რაშით

რომ ძველ ქვეყანას აუგოს წესი.

გუგუნებს ალი კიდით კიდემდე,

ზანზარებს მიწა, ირყევა ზეცა

და ეკარგებათ ძველ ღმერთებს ფასი,

დღემდე ჩვენს გულში რომ ედგათ ტახტი, -

და იწერება ახალი მრწამსი.

არის ჭიდილი ორ ქვეყნის შორის

დაუნდობელი და საშინელი

ურთერთს მუსრავენ ადამის ძენი,

და სისხლის სუნით გაჟღენთილია

ჰაერი, მიწა - სამყარო ჩვენი.

ახლა წამი საბედისწერო

და მის წინაშე კაცის გონება,

ვით საფლავის წინ, თრთის და კანკალებს,

ეჭვთა ბრჭყალებში გამომწყვდეული,

თითქო წააწყდა შავბნელ ნაპრალებს.

ცხოვრება კი სდგას, წინ მიისწრაფის,

ისმის გრიალი მძვინვარ ტალღათა

და ბრძანებს: „თქვენ, ჰე! ვისაც გშურთ შველა,

ჩქარის ნაბიჯით იარეთ წინ-წინ:

წინ სინათლეა, „უკან კი ბნელა!“

და ჩვენც მივდივართ. საით, ან ვისთან, -

არა გვაქვს კარგად გამორკვეული,

მაგრამ დარჩენაც არ შეიძლება:

ასე გვიბრძანა მეფე ცხოვრებამ

და მისი სიტყვა ვით შეიცვლება!