ხელებს გავშლი და ჯვარი ვარ,

ბატკანს ავიყვან - ნიკალა,

დაბადებიდან ცრემლი მდის,

წვიმამ არ გადაიკარა.

დრომ უსაშველოდ გამთელა,

გამცვითა, ფიქრად მაქცია,

მე რომ სიცოცხლე მგონია,

იქნებ სიცოცხლე არც კია.

იქბებ სიკვდილი არც კია

თვალის მოხუჭვა მარადი,

იქნებ ქურდობა არც კია,

დროს რომ სიყვარულს ვპარავდი.

მჯიჯგნიდა წუთისოფელი,

ყვავი, ყორანი, ჭილყვავი,

დღემდე ვერ დამიდგენია,

ვიყავი თუ არ ვიყავი.

მაინც შემოვრჩი ჩემს საფლავს,

რომ იარსებოს ვულკანმა,

სიკვდილის დასაშინებლად

ერთი სიცოცხლე თუ კმარა...