ოქროყანელი ვარ მენახშირე -

ვირით ტფილისში სვლა დავახშირე,

ჩემს შეძახებას ისმენს გზა ხშირი:

აბა, ნახშირი, კარგი ნახშირი.

მეც ავიკიდე, ვირსაც ავკიდე,

ცოტაღა დამრჩა, თითქმის გავყიდე;

როს აივანზე ქალი თმა-ხშირი -

ნაზად მეძახის: რა ღირს ნახშირი?

ვუთხარ: აიღე, რაიც დიდია,

რომელი გინდა, მომიყიდია:

გინდა აიღე, ვირს რომ ჰკიდია,

გინდ - ეს აიღე, მე რომ მკიდია.

ქალმა ასე სთქვა ლამაზი პირით,

მეხი დაგეცეს, მიწამ გყოს პირი,

მომკვდარხარ შენცა და შენი ვირიც,

ოხრად დაგფშვნია შენი ნახშირიც.

წყევლამ არ გაჭრა, მივალთ ტაატით

მე და ეს ჩემი დიდყურაანთი...

და შეძახებას ისმენს გზა ხშირი:

აბა ნახშირი, კარგი ნახშირი!