მუხრანის ბოლოს შეკრთა ავშანი,

სხვის გაზრდილობით ვერ დამთმო ქმარმა

და შენი ცხენის ლაგამ-ავშარა

გაითავისა უდაბნოს ქარმა.

თუმცა ამბოხი მოგდევდა მაჭრის,

მომყიოდი და არ გქონდა ნება,

გაგფიცხებოდა ტუჩები დაჭრილს

და ცახცახებდა თვალებში ვნება.

მუხრანის ბოლოს თვლემდა ურმული

სიკვდილს შეჯიბრი ჰქონდა წამებთან,

თმებს ტრამალების მოჰყვა სურნელი

და გააფთრება ქართლის ღამეთა.

ქარს გასწეწოდა ველზე ფაფარი,

ლამაზ ავაზებს მოვგავდით ჩვენც და

ნაჭრილობევში ყეფდა აფთარი

და ჩაგვყურებდა თვალებში ზეცა

და მიღიმოდა უცნაურ სევდით

მშრალი ტუჩები კოცნას ლამობდნენ

საუკუნენი მიქროდნენ გვერდით

და ჩვენს სიმღერას სხვებიც ამბობდნენ...

მუხრანის საზღვარს შეკრთა ავშანი.