ვარსკვლავების თოვლი ცას შელეკია.

მესმის რულში, როგორც ყრუ ელეგია,

მატარებლის დამღალველი ხმაური,

რაღაც მღვრიე, რაღაც არ-აქაური.

მე ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს,

იმ ატმებს გაუმარჯოს, იმ ატმის ყვავილებს!

ყველაფერი სიზმარივით გათავდა,

რასაც გული სიყრმით დაიხატავდა.

მესმის რულში, ერთხელ გაიბზარა რა,

მატარებლის: რა-რა-რა-რა, რა-რა-რა.

არა - არას, მე მისმენდი მხოლოდ ჰო-ს,

მე ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს,

იმ ატმებს გაუმარჯოს, იმ ატმის ყვავილებს!

სარკმელიდან - მთების უბეში ნიავს

არვინ იტყვის: იყავ, ნუ გეშინია!

იყო ღამე, იყო უდაბნოეთი,

ოდეს მშვიდი და უცნობი პოეტი

თვითეულ ჩრდილს შევხაროდი, თითო რტოს,

და ვიგონებ ატმებზე მთვარის ჩრდილებს,

იმ ატმებს გაუმარჯოს იმ ატმის ყვავილებს!