მერჩია, სულ არ შეგხვედროდი,

რადგან მაშინვე

დაიწყო განშორებაც...

ხვალ გაცილებით შორს ვიქნებით ერთმანეთისგან,

ვიდრე დღესა ვართ.

დღესაც ძლივს მესმის შენი სუნთქვა,

ან მეჩვენება

და თავს ვიტყუებ -

ჯერ მესმის მეთქი.

ჩემი გონების პაწაწინა ეკრანზე დღემდე

აღბეჭდილია ერთადერთი კადრი ფილმისა,

რომელსაც "ჩვენი ცხოვრება" ჰქვია -

ჩემს მხარზე მშვიდად თავმიდებული,

ზიხარ და სუნთქავ -

რაც არასდროს არ მომხდარა სინამდვილეში,

ვერ მოვიცალეთ საამისოდ,

ჩვენ ხომ უაზროდ

და უსაშველოდ

და ვარსვლავებზეც უფრო მეტად ვართ მოწყვეტილნი

ერთმანეთს...

მაგრამ კი არ ვცდილობთ,

მხოლოდ ვოცნებობთ,

თავისით როდის ამოივსება ეს გამთიშავი,

გამთოშავი სიცარიელე,

რომელმაც გვშობა რაღაცისთვის

და რომელშიაც

თანდათანობით ვითქვეფებით

რაღაცის გამო.