თუმცა შორსაა შელიც, გოეთეც,

მაინც ერთი გვყავს თურმე მესია.

ერთი სისხლი გვაქვს მაინც პოეტებს,

ეს არის ლექსი და პოეზია.

ისე უეცრად ჩამომიქროლე,

ამ სულს ცეცხლივით ისე მოედე,

გატეხილ გულს და ჩამქრალ სტრიქონებს

ისევ ჩაუდგი სული პოეტის.

როცა მეგონა მორჩა, გათავდა

სიცოცხლისა და ფიქრის საგანი,

შენი ლამაზი ლექსით განათდა

ჩენი დარდის და სევდის საკანი.

არც გამიგია, ისე დავტოვე

ციხე სიბერის და სიმარტოვის.

სწორედ შენა ხარ ამ სიხარულის,

ამ სიყვარულის ლექსის ავტორიც.

ლამაზ დღეებზე ხელჩაქნეული,

ისევ ოცნებებს შევეხიზნები.

ღამე, დარდსა და ცრემლს მიჩვეული,

კვლავ აივსება ლამაზ სიზმრებით.

თუმცა შორსაა შელიც, გოეთეც,

მე მაინც მჯერა, ერთი სულია,

ერთი ღმერთი ჰყავთ მაინც პოეტებს,

ეს ღმერთი მხოლოდ სიყვარულია!

P. S.

თუმცა პოეტი პოეტს გაუგებს,

ყველა ქალში ჩქეფს სისხლი აიდას,

ეს გული ქალის ღალატს გაუძლებს,

პოეტის ღალატს ვეღარ აიტანს.