1

რად გვინდა ვინ ხარ, სიდამ ხარ,

ვისი სისხლი, ვისი შვილი?

თითონ გიცნობთ, რაც კაცი ხარ,

არად უნდა ამას ცილი.

წა, უკუდეგ, - აი შმაგი,

უმეცარი, შლეგი, წბილი!

შაბაშ სიტყვა, შაბაშ კაცი,

შაბაშ საქმე შენგან ქმნილი!

უშენოდ ვერ სძლებს „Листок“-ი

ვერც ჯდომას, ვერცა წოლასა;

შენთთაგან გაჭრას გიწონებს

და ეშმაკებთან სრბოლასა;

შენთან არავინ ჰკადრულობს

არცა ზავს, არცა ბრძოლასა, -

სჯობს უყოლობა კაცისა

შენისთანისა ყოლასა.

2

ჩემი აწ ესე ნათქვამი

მისი სახე და დარია:

ვითომდა იღვწის ჩვენთვისა,

ჩვენთვის სდის ცრემლთა ღვარია,

ძმობას გვიქადის, ერთობას,

ისმის ზათქი და ზარია,

მაგრამ რა „დუმას“ შეერთვის,

მაშინ ის ჩვენთვის მკვდარია.

ბევრს აქეთ-იქით თავს ახლის,

ჩლუნგია, არა მჭრელია;

რაზომცა ჰნათობს სინათლე,

მისთვის ეგრეცა ბნელია.

ახლებში თავს სდებს, გვატყუებს,

არ ახალია, ძველია,

რაც გინდ რომ ქერქი იცვალოს,

გველი ეგრევე გველია.

3

კალამი რომ უშოვნია -

მით ჰლამობს განვლოს ფონია,

მაგრამ უნარი წერისა

არცა აქვს, არცა ჰქონია;

თავს იქებს, თუმცა მის ქება

სხვისგან არ გაგვიგონია;

ყვავი რა ვარდსა იშოვის,

თავი ბულბული ჰგონია.