როცა წუხილი მჩაგრავს უწყალო,

კაცთან არ ვილტვი მის განქარვებად;

მყის თავის-თავად ლაღი, უბრალო,

სიმღერა მორბის ნუგეშ-საცემად.

და იმ სიმღერას ჩემს წყურვილს ვანდობ,

ის ჩემებრ არის სევდით ბურვილი,

მის მწუხარ ხმებში ჩემს გულის ხმას ვსცნობ

და მევე მიყვარს ჩემი წუხილი.