ვზივარ და შევჭვრეტ ჩემ-წინ სანთელსა, რომელიც წეღან უხვად ნათელსა ჩემს ოთახს ჰფენდა და აშუქებდა და თვალ-წინ ბნელსა განმინათლებდა; შანდლისა თავზე ძლივ-ძლივღა ბჟუტავს, ხან ჩაქრება და ხან მნათობლადა კვლავ შანდლიდამა წამოიხედავს… მაგრამ მას, წყეულს, რა დაამარცხებს? ლაჟვარდად ქმნილი სუსტი ნათელი შანდლის ჯურღმულში თავსა ანარცხებს. კედლებზე ძლივს სცემს ბნელადა შუქი, აგერ სანთელიც შანდალში ჩაქრა… რა დამრჩა მისგან? - მწვარი პატრუქი. რა ეწვევა მას სიკვდილი - მტერი; მშვენიერ არსის მაგიერ გვრჩება ერთი მუჭა-ღა გამხმარი მტვერი. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ილია ჭავჭავაძის პოეზია/პროზა |