ერთხელ ჯდა ჩემთან ქალი ლამაზი;

ამას მეტყოდა ნარნარი, ნაზი:

- ”ჭაბუკო, რისთვის ხარ მოღრუბლული,

როს დღე აგრეა გაბრწყინვებული?

შეხედე მზესა, - ვით აბნევს ნათელს,

ადნობს თოვლ-ყინვას და ათბობს სოფელს.”

- ”რა შევხედო მზეს? ვიცი, გადმოყრილს

კაცთ მაცოცხლებელს არც ერთსა მის სხივს

არ ძალუძს ჩემის გულის გათბობა,

არც ჩემის დარდის ცრემლად დადნობა.