უნდა შევცვალო გარე სამყარო

და მისი ურცხვი ძალმომრეობა:

არ მინდა, მიწა არ დამაყაროთ,

გადამიხადეთ ცაში ძეობა!

რადგან ვერ შეძლო სიცოცხლის დაცვა

"იგი":-მ იმავე შიშის შეწევნით

და მიწიერი ცხოვრების ნაცვლად

ვიცი, ზეციურს ვეღარ ვეწევი.

ლტოლვა, რომელიც მპირდება ახლად

მაგემოს სიტკბო (მერე რამხელა!)

ის ამავე დროს მიზნად ისახავს

კავშირების და ნივთების რღვევას...

თუ პრეტენზიას აცხადებს ნდომა,

თანაც ვწყვეტ "მე"-სთან ყოველგვარ კავშირს;

მაშინ ვგრძნობ, რომ იმ დიდი ხის რტო ვარ,

რომელსაც ქარი იკლებს განგაშით

და დათრგუნული ჩემი წადილი

ჰგავს ნაგაზს ისევ ამ ხეზე დაბმულს -

როცა სიცრუე არის ნამდვილი,

როცა აკრძალულს მოუხსნეს ტაბუ,

და მაინც ვუსმენ ჩურჩულს ფოთლების,

თმების შრიალს რომ ვამსგავსებ ჟროლით...

ნეტავი, ახლა სად ვიმყოფები -

სიყვარულსა და გულისთქმას შორის.