როს შენზე ფიქრი მე მეწვევა სიამის მფენი,

როს მთვარის სხივი მთის მწვერვალზე ახავერდდება, -

ფარულ ოცნებით ჩემი გრძნობა გაივარდება,

შენ გეტრფი მარად, შენ დაგეძებ ცრემლების დენით.

მიჰქრიან ძუნწად გადათვლილნი სიცოცხლის დღენი,

სადღაც უფსკრულში ჩემი გული კვნესით ვარდება...

ოდეს ვერ გიმზერ - სულში ისევ დამიღამდება,

თითქოს ჩემს ირგვლივ თვით ბნელეთმა აღმართა კლდენი.

გამოვეთიშე მყუდროებას და მოსვენებას,

ვხედავ - ჩამომრჩა სიჭაბუკე ცხოვრების გზაზე...

მაგრამ მე მაინც გემონები ციურ ჩვენებას.

ზოგჯერ ახლოს ხარ, - გულის სიმებს ვაწყობ შენს ხმაზე,

ზოგჯერ შორეთში ვეღარ გარჩევ შენი მდომელი,

და ისევ რჩები ჩემთვის მარად მიუწვდომელი.