აშოლტილან ალვის ხენი,

მეძახიან - მოდი აქო!

გზა-გზა ახალ სტრიქონივით

გაზაფხული ფორიაქობს.

ფორიაქობს მოკურდღლავე

ოქროყანა-მწყერჩიტება;

რა პატარა ლექსია და

რა დევივით მეჭიდება.

რა მზესავით მეგებება

სიხარული ულეველი;

სიხარული, სიყვარული

გულის გადამბრუნებელი.

მივდივარ და მივიმღერი,

შარა-შარა, ყანა-ყანა,

შემომცინებს ბროლის ყელით,

თვალჟუჟუნაც, თვალმაყვალაც.

ჩემი სულის ასამღვრევად

ცქრიალებენ ჩაიშია;

თვალთა ციმციმს არ იშლიან,

კეკლუცობას არ იშლიან.

ამას ჰქვია უცოლოთა

ნავთით ცეცხლში გატარება;

აი, თურმე რა ყოფილა

გაზაფხულით გადარევა!

მივდივარ და მეგებება

ზენა ქარი, ქვენა ქარი,

ლამაზები მიცინიან,

რა აქვთ წარბებშესაკრავი?!