შემოდგომაზე მე ვნახე რიწა,

მოლურჯო მთებში გულაღმა იწვა.

პირველყოფილი სათნო იერით

შემოენახათ მთებს ვით თქმულება,

მოსვენებული და ნებიერი

ცას შესცქეროდა დაუსრულებლად.

გატარებული შფოთვით და ღელვით,

აგონდებოდა ზაფხულის დღენი.

მაგრამ იმიტომ აგონდებოდა,

რომ დაევიწყა მერე ღიმილით...

მთაზე ღრუბელი დაღონდებოდა

მარტო რომ იჯდა პილიგრიმივით.

შემოდგომაზე მე ვნახე რიწა,

მოლურჯო მთებში გულაღმა იწვა,

იწვა და ზეცას ისე უმზერდა,

თითქო გარშემო არ იყო მიწა.