შუკის შუა მოვკარ თვალი

წვივზე ეკრა კაბის კალთა;

ქალი იყო, მართლაც ქალი,

გასწია და შეფართქალდა.

წამით სუნთქვა შევიკარი,

მახევებდა რხევა მისი;

მოთარეშე ღელის ქარი

ვერ ბედავდა ავად სისინს.

სილამაზე, ეშხი, მადლი,

განა მუდამ მზეუხვია?

თვალი კარგად რომ დავადგი,

სწორედ მაშინ შეუხვია.