ფრთაქაფიანმა თოლიამ

გადაუფრინა ქარაფებს;

ზღვა ქარით ანათრთოლია,

გული არ ნაღვლობს არაფერს.

აქაფებულან კბოდენი,

რა ქედებია, რა ჭალა!

ტალღები მთებისოდენი

ეს რა ყოფილა აჭარა!..

ნანგრევ ციხეზე ვდგავარ და

მიწას ჩავყურებ მადლიანს;

მზე ნარინჯებში ჩავარდა,

ნისლი წამოდგა ადრიან.

სამოთხე სულ სხვაგვარია,

სხვაა, სულ სხვაა აჭარა;

ეს ქარი რამ გადარია?

ეს ზღვა რამ აამაჭარა?!