მე მთიელი ვარ, არ ვიცი

თქმა და უკუთქმა სიტყვისა;

სალსა კლდეს ფიქრი არა აქვს

არც წვიმის, არცა სეტყვისა.

ბევრჯელაც ზეცა დასჭექებს,

და ბევრჯელ მეხი დაჰკრავსო,

მაგრამ მთას გუდა-ნაბადი

თავისი ზედვე აკრავსო.

ვინც მიყვარს, მიყვარს ნამდვილად,

მისკენ მაქვს ფიქრი, გონება,

ცხადათა, ძილში, სიზმარში

გული მას დაეკონება.

მის ყოფნით მხოლოდ ქვეყანა

თვალს და გულს მოეწონება,

სულიცა გალაღებული,

თუნდ ზეცას აეწონება.

ედემში ლხინად რომ ვიყო,

გრძნობას ის მოეჩვენება,

თუნდ ჯოჯოხეთში ვიწოდე,

წინ ხატად დამესვენება.

უმისოდ ყველა ფუჭია -

ლხინიც კი მომეწყინება,

მთად ცვარსა მზე თუ განშორდა,

სიცივით გაიყინება.