ლურჯავ, შენც გრძნობა გქონია,

როგორც კაცს, ადამიანსა:

ბარით რო მთაში წამოვალ,

შენ დროს ახანებ გვიანსა,

მუხლში ქარს ჩამაიყენებ,

დაემსგავსები ნიავსა.

არ აბედენებ კლდე-ღრეებს,

მკერდს იქნევ ყალამქრიანსა,

შენც გული გიგებს, ტიალო,

მივალთ სამშობლოს მთიანსა,

კლდეზედაც კარგა მიჰფრინავ,

უგზოს გზასა ჰქმნი გზიანსა.

გულით მაშორვებ ვარამსა,

ვარამსა ათასფრიანსა,

არწივის ფრთეებს შეასხამ

ჩემს ფიქრსა მრავალ-ფრთიანსა.

მაყვარვებ უდაბურს ადგილს,

ჭიდროსა, ნადირ-მგლიანსა,

გვიან ზაფხულის მნახველსა,

მწირსა და მოკლე-სთვლიანსა, -

ადგილს უმთვაროს, უმზეოს,

ჩვენ რომ ვეძახით მზიანსა!